বৰষুণৰ সুৰ ☔🌧️
.jfif "বৰষুণৰ সুৰ, assamese poem, kobita, romantic kobita,")
মেঘেৰে আৱৰি যায় আকাশখন ধূসৰ,
বতাহে বজাই নৱীন সুৰৰ গীত।
পাতৰ মাজেৰে টুপটাপেৰে নামি আহে,
বিন্দুবোৰে কয়—“প্ৰকৃতি আজি মনমোহা ৰূপত সজ্জিত।”
ধানখেতি ধুই যায় তেজাল পানীৰে,
বগা বকবোৰ উৰি যায় আকাশৰ আঁচলত।
চকুৰে দেখা সেউজীয়া সপোনৰ দৰে,
বৰষুণে জীয়াই তোলে মাটিৰ অন্তৰত।
ঘৰৰ ছাঁতত টুপটাপেৰে বাজে সুৰ,
শিশুবোৰ খেলে, হাঁহে পানীত মূৰ।
বৃক্ষবোৰে স্নান কৰে, নদী খন বয়,
প্ৰকৃতিৰে মিলি মনটোয়ো হাঁহে ক'ত যে ব্যথা রয়।
এনে বৰষুণ আহে জীৱনৰ জুৰি,
শুকান হৃদয়ত আনে সেউজীয়া বননি
প্ৰকৃতিৰ প্ৰেম, সুৰৰ বৃষ্টি ধ্বনি,
এইতো জীৱনৰ সপোন—বৰষুণৰ বাণী। 🌧️💚